Είμαι σίγουρη οτι όλοι γνωρίζουμε γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους. Γυναίκες νεαρές ή μεγαλύτερες σε ηλικία που είναι διαζευγμένες ή δεν υπάρχει καν πατέρας στο προσκήνιο. Σίγουρα θα υπάρχει κάποια στο φιλικό μας, οικογενειακό μας ή εργασιακό μας περιβάλλον. Κάποιες φορές πιστεύουμε ότι είναι κάτι πολύ δύσκολο ακατόρθωτο μάλιστα, συμπάσχουμε και ευχόμαστε ποτέ να μην
το ζήσουμε και κάποιες άλλες φορές σχολιάζουμε ‘ Καλά να πάθει, ήξερε που έμπλεκε’ ή ‘ Γιατί δεν το έριξε; Πέταξε τη ζωή της στα σκουπίδια.’
Αυτές οι γυναίκες προσπαθούν κάθε μέρα για όλη τους τη ζωή, μόνες τους, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να τους δώσουν σωστή ανατροφή, να τα προστατέψουν από τους κινδύνους της ζωής, να τα σπουδάσουν, να τα φροντίσουν όταν είναι άρρωστα, να τα αγκαλιάσουν και να τους δώσουν ελπίδα και κουράγιο όταν το χάνουν, να είναι εκεί όταν χρειάζονται να ξεσπάσουν και να ακούν χωρίς να μιλάνε.
Πολλές φορές αν όχι πάντα ξεχνάνε τη προσωπική τους ζωή και κάνουν όποια δουλειά χρειάζεται για να μην τους λείψει τίποτα. Μπορεί να μην έχουν κανέναν να τους κρατήσει το παιδί για να βγουν έξω με φίλες ή να φλερτάρουν και να ερωτευτούν ξανά. Για όλες αυτές τις γυναίκες λοιπόν που παρά τα κοινωνικά στερεότυπα, παρά τις δυσκολίες ή τις αναποδιές της ζωής αποφάσισαν να κρατήσουν και να μεγαλώσουν το παιδί τους. Για όλες αυτές τις γυναίκες που είναι άξιες σεβασμού για αυτό που κάνουν. Για όλες αυτές οι γυναίκες, η ιστορία της Άννας.